„Ucząc się oddychać w odpowiedni sposób, świadomie układać sekwencje asan, sprytnie synchronizować ruch z oddechem, koncentrować naszą uwagę oraz umiejętnie wprowadzać na co dzień praktykę jamy i nijamy możemy zdobyć klucz do samokontroli i wewnętrznego spokoju.”

Praktyka mysore to jedna z form praktyki ashtanga jogi. Nazwa wywodzi się od miasta w Indiach, które jest kolebką tej formy praktyki. Jest to praktyka własna odbywająca się w grupie. Każdy praktykuje w swoim tempie, w rytmie własnego oddechu, samodzielnie decydując, w którym miejscu zakończy praktykę. Sekwencja jest stała, jednak o jej intensywności i czasie trwania każdy decyduje sam.

Jeszcze dwa i pół roku temu mówiłam z pełnym przekonaniem, że joga to nie moja bajka. Mimo że ruch zawsze mi towarzyszył, uważałam, że zupełnie się w niej nie odnajdę. Teraz wiem, że moje uprzedzenia wynikały z niewiedzy. Nie traktowałam jogi jako formy aktywności fizycznej – wyobrażałam sobie, że to tylko praca z oddechem i skupieniem. Dziś wiem, że jest inaczej.

Moja przygoda z jogą rozpoczęła się w klubie sportowym, miejscu zupełnie niejogowym. Kilkunastoosobowa grupa na sali wymuszała określony sposób prowadzenia zajęć. 

Grupa zawsze charakteryzuje się różnorodnością, co sprawia, że trudno o indywidualne podejście. Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że indywidualne korekty mogą mieć miejsce tylko na zajęciach 1:1 albo w niewielkich grupach w studiach jogi. Okazuje się jednak, że wszystko zależy od osoby – nauczyciela. 

Iyengar, ashtanga, vinyasa, yin, aerial… To dosłownie kilka stylów jogi, które oferują szkoły. Jest w czym wybierać. Niektóre osoby korzystają z tej obfitości i chodzą na kilka różnych typów zajęć, inne wybierają sobie jeden rodzaj i konsekwentnie się go trzymają. U wszystkich jednak może się w pewnym momencie pojawić pytanie: czy typ jogi, jaki praktykuję, wpływa na to, jaka mata będzie dla mnie najlepsza?